Bir odada dört mum hem ağır ağır yanıyor, hem de aralarında dertleşiyorlardı. Birinci mum:
“Ben barışı simgeliyorum” diyordu, “Yani ben barışın mumuyum. Ama ne yazık ki dünya savaş alanına döndü. Güçlü devletler gözlerine kestirdikleri güçsüz devletleri yutuyor. Masumları, mazlumları çıkarları uğruna katlediyorlar. Anlayacağınız misyonumu tamamladım. Kimse benim yanık kalıp ışık saçmamı istemiyor.”
Birinci mumun alevi önce hazin hazin titredi, sonra aniden söndü. İkinci mum alevini hafiften dalgalandırarak söze başladı: “Arkadaşımız haksız sayılmaz” dedi, “Hatta aynı durum benim için de geçerli. Biliyorsunuz ben inancı simgeliyorum, yani inancın mumuyum. Hazin ki, günümüzde her şey parayla ölçülüyor. Madde mânâyı zayıflattı. Neredeyse herkes maddeci oldu. Üç kuruş için adam kesiyorlar. Bu duruma daha fazla dayanabileceğimi sanmıyorum. Artık söneceğim.”
Konuşması biter bitmez esmeye başlayan hafif bir rüzgârın etkisiyle o da sönüverdi.
Söz sırası üçüncü muma gelmişti. Üzgün bir sesle, “Biliyorsunuz ben sevgiyim!” diye konuştu, “Yanık kalmak için çok çabaladım, ama olmuyor; gücüm tükendi. İnsanlar çoktandır beni unuttular. Bir kenara fırlattılar. Aşkı, sevgiyi öldürdüler. En yakınlarını bile sevmiyorlar. Böyle bir dünyada yanıp duramam.” Üçüncü mum da söndü.
Bir çocuk girdi odaya. Dört mumdan üçünün söndüğünü görünce merakla yanlarına gitti: “Neden yanmıyorsunuz?..” diye sordu. Sönmüş mumlar cevap veremediler. Bu kez çocuk odada yanık kalan tek muma döndü: “Bunların yanmadığı yerde sen nasıl yanıyorsun?“
“Çünkü ben umudum” diye cevap verdi sonuncu mum, “Umudun mumu hiç sönmez.”
Çocuğun yüzüne sımsıcak gülümsedi: “Üzülme” diye devam etti sözlerine, “Benim alevimle diğer mumları yakabiliriz. Böylece hepsi yeniden işlevlerini sürdürürler.”
Ve barış mumunu, inanç mumunu, sevgi mumunu tekrar yaktı… Mumlar sonsuza kadar yanacak,yanacak ve yanacaklar...
