Açık Öğretim Lisesi

Ah keşke daha önce okusaydım dediğiniz oldumu? Peki neden daha önce okumadınız? okulda ders durumunuz kötü olup burada çalışıp yaptıktan sonra ben nasıl yapamıyordum hayret bu soruları dediğiniz oldumu kendi kendinize?

evet keşke okusayım şuanda üniversite 3. sınıfta falan olucaktım ama okumadım yanliş çevre okulu kırıp gezmeler ders çalişmamalar okula sanki bir eğlenceye gidermiş gibi gitmeler o günlere geri dönebilme imkanım olsa o kadar düzeltmem şeyler var ki şimdi nasıl yapıyorum o da güzel soru ben hayatımda fizikten birşey yapamazken (örgün eğitimde) ilk sınavımdan 55 aldım belki klasikle test usülü farklı oluyor ama ne olursa olsun bu liseyi bitiricem

Olmaz mı oldu tabi ki, ahh ah keşke..!

Olmadı... Örgün eğitim ruhumda derin yaralar açıyordu, bana uygun değildi, yapıma uygun değildi. Kendi isteğimle AÖL'e döndüm. Düz liselerden statü farkımız yok zaten, AÖL olup küçümsenecek insanlar değiliz. Ama bir takım pişmanlıkları olan insanlar, zamanlarını önceden boşa harcadıkları için bu pişmanlıkları yaşıyorlar heralde.

Ben örgün lisede ortamı pek sevmemiştim açıkçası. Bir tane bile kafa dengi kişi yoktu.. Sonra hayat beni MAÖL'e sürükledi.. Yıllar sonra örgünden bıraktığım okul ve bölümde aynı hocalardan ders aldım.. Arkadaş ortamı şahane idi.. Yani MAÖL zaten örgün okul bir bakıma. Ve özlüyorum okulu...

Pişman mıyım, evet daha erken bitseydi lise diyorum. Ama kısmet işte...

Hayır asla hiç pişman olmadım. Hatta yıllar sonra açık lisede okuduğum için çok şükrettim. Verdiğim ara 13 yıldı. Ama okulu bırakırken mantıklı gerekçelerim vardı.

Ha eğer çalışmak ev geçindirmek gibi sorumluluklarım olsa elbette bu 13 yıl çok büyük bir kayıp olurdu ve pişman olurdum ama herkesin durumu farklı tabi.

Belki örgünde okusam ve vaktinde olsaydı bugün bir eczacı ya da kimyager ya da biyoloji öğretmeni vs..vs..olabilirdim ama şu anki hayatımdan da hiç pişman değilim. Sonuçta herşey nasip ve biz sadece elimizden geleni yapmakla mükellefiz.

oldu tabiki pişmanlık. 5 senelik bir aram oldu. o zamanlar hiç umursamıyordum hayatımı ve geleceğimi. bir hedefim yoktu. haybeye yasıyordum. sadece ben ne yapacağım. benim durumum ne olacak. biz bitmişiz hic bir şeyimiz yok deyip duruyordum. halbuki emek vermeden hangi yemek olmuş değil mi. sonradan bir gün bir yakınımdan hayatım hakkında bir darbe aldım. ve o gün balkonda idim. ve ağlamıştım. ve o gün karar verdim. okumaktan ve geleceğimi kurmaktan başka carem olmadını anladım. ben okuyacağım dedim. azmettim ve liseyi bitirdim. sonra da üniversiteyi kazandım. ağladığım balkonda bu sefer üniversiteye yerleştigimi görünce bir hayli mutlu oldum. işte hayat böyle persperktifler le dolu. herşey senin elinde. imkansız değil sadece gercekten istemek önemli...