Bir dal kırılırsa tekrar tutabilir. Bir cam kırılsa belki tekrar
yapıştırmak kabildir. Bir kuşun kanadı kırılınca uçamaz
zannedilir; iyileşince uçması mümkün.
Ya kalbin kırılışı, inkisara uğrayışı, bin parça oluşu, yok mu, ne
onulmaz şeydir o? Sonsuz hayatı kaybettirir insana. Maddi
şeyler kırılınca yapıştırılır, birbiri ne tutturulur da yine bir şeye
benzer. Fakat manada öyle mi? Bir kere kırılan kalbin
parçalarını hangi maharetli el birleştirebilir? Mevlanın nazar-
gahı olan gönüldeki inkisar, yüzde teessürünü gösterince o
gönlü almak ne kadar müşküldür artık.
Bazen bir söz, karşıdaki insanın dünyasını yıkar, harab eder.
Bazen bir bakış öldürür insanı. Bazen de bir yüz ifadesiyle
kaynar su dökülmüş gibi olur kişi başından aşağı.
“İlim ü amel ne fayda
Bir gönül yıktın ise”
dediği gibi şairin, büyük bir cürümdür gönül yıkış.
Hele hele hassas insanların kırılışı bambaşkadır. Böyle kişilere
karşı oldukça dikkatli hareket etmek gerekir. En küçük kırıcı bir
söz ve hareketten kaçınmalıdır insan. Zira gönül yarasının
merhemi yoktur. Kırılan harab olan bir gönülden yükselen
feryat da kabule karindir. Hakkın katında. Zira “Mazlumun ahı
gökyüzüne kıvılcım şeklinde yükselir” buyuruyor Nebiler Nebisi. (Sallahu Aleyhi Vesselam)
İnsan ne kadar sert mizaçlı olursa olsun, eğer dikkat ederse
gönül yıkmadan, kalb kırmadan, bir ömür sürebilir. Hiçbir
zaman “Tabiatını, huyum” diyerek atamaz bu vebali üzerinden.
Zira yapılan hareketlerde Mevla’ya karşı sorumluluğunu
unutmamalı insan. Ve hesap vereceğini...
İşte sert ve haşin mizaçlı, celadetli bir zat olan Ömer bin
Hattab’ın sözü: “Ey Kabe! Seni bin kere yıksam tekrar
yapabilirim. Fakat kırılan bir kalbi asla!..”