Nazım Hikmet Ran

[melike93]

Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.
Bir senfoni vardı kulağımda çalınan,
bitti artık hepsi...

Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.

Demiştim sana hatırlarsan:
“Önemli olan ‘zamana bırakmak’ değil,
‘zamanla bırakmamak’tir..”
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır

Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...

Nazım Hikmet Ran

[Yağmur damlaları]

Çok güzel Melike teşekkür ederim

[Fays]

Nazım Hikmet Ran Türkçe şiirinin en büyük üstadlarından, modern Türk şiiri ve toplumcu gerçekçi şiirinin de yegane kurucusudur. Şiirlerinde,aşkı, emeği, onuru, ezilenleri çokça dile getirmiş ve büyük bir dünya şairi olarak gönüllere kazınmıştır. Bu ülke son yıllara kadar bu insana vatan haini gözüyle baktığı ve yaşarken kendisine yaptığı zulümlerden dolayı kendinden utanmalıdır.