Açık Öğretim Lisesi

Şimdi anlatacağım olayın aslında pek bir sır yanı yok sevdiğim insanlara anlatmışımdır dostlarıma, aileme...şu anda burda anlatarakta bu yelpaze genişleycek farkındayım...

Ürkek, çekingen bir kız çocuğu her sabah okula geç kalan ben genellikle sabahçı olduğum yıllarda hava kapalı olur ve gittiğimde okulun lambaları yanardı, öğretmenim masasında oturup ilk derse başlamış olurdu ben kapı deliğinden bakarkene...

Aslında şimdiki tabirle sınıfın eziklerinden biriydim gelelim yaşadığım ve hayatımın ilk mahcubiyet anlarına...Okulda her yıl yapılan yardım bağış toplama gününe

Öğretmenimizin elinde zarflarla sınıfa girişi...herkes aldı tabiki bende ama nedense tedirgin şekilde zarfı almıştım önceki yıllarda eve götürdüğümde zarfın içine para istediğimde karşılaşacağım ''paramız yok'' kelimesini duymak istemiyordum...

Bu yüzden aklıma bir fikir geldi zarfı yok edip götürmesemde olur O an heralde sonrasını düşünecek kadar akıllı değildim Öğretmenimizin zarfları istediği günde benim soğuk terler dökmenin ne dmek olduğunu ilk hissettiğim anlar oldu...Öğretmenim benim zarfı iade etmediğimi anlamıştı beni tahtaya kaldırdı...

-Hesapla bakalım kızım

Tahtada hesaplıyordum topluyordum çıkarıyordum ama sonuçta bir eksik kalıyordu!
Tüm sınıfın önünde yalancı çıkıyordum ama tabi o an kime anlatabilirdim ki! Aslında parasızlığın para yok diyen bir anneye 1 lira da olsa ver diyememin ve o çocuk aklımla yük olmak istemememin düşüncesini!..o an beni anlarmıydılar!

Ya da ben anlatabilirmiydim o ürkek çekingen halimle?
Öğretmenim sınıfa seslenip zarfı verdiğini gören oldumu diye sordu?

Kafamı kum olsa kuma sokacaktım ama o anda bir ses duydum!
Hatice- Ben gördüm zarfı verirken benim önümdeydi

O çocuk dünyamda ilk yalanımı ve sonunda yalanın nasıl ayağıma dolağındığını öğrendiydim...sebebim vardı ama kendimi ifade edebilen bir çocuk olsaydım o an zarfı hiç almayıp paramız yok derdim!

Aslında para yok değildi ama çocuk dünyamda ev ortamında geçen konuşmalarda benim algıladığım buydu!

Aynı ben yani zarfın içinde az para olmasından utanırdım bende verirken ve alırkende aileye yük gelecekmiş gibi hissederdim

Aslında ne kadar yanlış bir tutum bizim zamanımızla şu zaman aynı degil.Ben hatırlıyorumda kantinde yarım simit satılırdı çoğunlukla beslenme götürürdük ve açıp yesek arkadaslar tarafından hor görülme vardı çoğu zaman yemezdim eve giderken bir yere bırakır giderdim ki annem görüp üzülmesin

Öğretmenlerde bir tuhaf yani yardım etmek insana kalmıs sen zorunlu yardımla ne yaptığını sanıyorsun ki bide kaldırıp bunu arkadaslarının önünde söyletmesi çok yanlış

Şimde her şekilde aile muhakak en az 5 tl koyabilir o zarfın içine ama eskiden bu şartlarda yaşamıyorduk malesef.

rüfeyde yazdı:Aynı ben yani zarfın içinde az para olmasından utanırdım bende verirken ve alırkende aileye yük gelecekmiş gibi hissederdim

Aslında ne kadar yanlış bir tutum bizim zamanımızla şu zaman aynı degil.Ben hatırlıyorumda kantinde yarım simit satılırdı çoğunlukla beslenme götürürdük ve açıp yesek arkadaslar tarafından hor görülme vardı çoğu zaman yemezdim eve giderken bir yere bırakır giderdim ki annem görüp üzülmesin

Öğretmenlerde bir tuhaf yani yardım etmek insana kalmıs sen zorunlu yardımla ne yaptığını sanıyorsun ki bide kaldırıp bunu arkadaslarının önünde söyletmesi çok yanlış

Şimde her şekilde aile muhakak en az 5 tl koyabilir o zarfın içine ama eskiden bu şartlarda yaşamıyorduk malesef.

Aynen rüfeyde o zmanki şartlar ile şu an arasında dağlar kadar fark var!

Toplum olarak ne kadar bilinçli bireyler olursak belki bu tür şeyler yaşanmaz artık umutluyum bi nevi

Aynen canım ne kadar ilerlemediğimizi savunan insanlar olsa da, artık en düşük olarak gördüğümüz insanlar bile bizim küçüklğk zamanlarımızdan daha refah ortamda yaşıyor çok şükür dahada ferah olacaklar inşallah...

Ama bir de şu var ferahladıkça insanlıktan çıkıyoruz çoğumuz