Açık Öğretim Lisesi

../denize bakmayı bilmeyenler
bir gün mutlaka boğulur
işte bundandır gözlerinden kaçışlarım

Özledim be kadın ! Özledim...
Saçlarında ki 'ben' kırıklarını özledim...
Gözlerinde boğulmayı özledim...
Dudaklarında haram'ı özledim...
Ellerinde sevabı özledim...
Sorma bana 'beni özledin mi ?' diye...
Özledim ulan ! Özledim...

Kendi yaramın yabancısıyım şimdi. Kalabalığım çok, insanım yok. İnsana insanla varılır oysaki…

BAMBAŞKA

Bugün pazar,
Bugün sen gitmiştin,
Bugün matematikçilere küfür etmiştim,
Bugün problemlerin hepsinde ben eksiktim..

2-1= '0'dı bugün..
İşte bugün sen çıktın hayatımdan.

Ne tuhaf değil mi?
İçimi acıtan da sendin,
Acımı dindirecek olan da...
Ya öldür beni dedim,
Ya da git benden.
İçi bulanık bir sevdanın ucunda seni kaybettim

.../Şimdi
uzun yağmurların ardından yine mum ışığıyla dolu odamda, yine ve hala sana yazıyorum. Çünkü ben her hayal kırıklığım, her duvara çarpışımdan sonra hala sana dönüyorum.
Ortasından kopartıldığı için hiçbir zaman sonu gelmeyecek günlerimize dönüp, hala seni arıyorum. Çünkü hala seni …

“Aşka köpek olan kaybeder” derdi hep. O zamanlar ne demek istediğini anlayamazdım. Çok sonra anlam bulurdu bende söylediği her şey. Şu anda karşımda balon satan bu ihtiyar, ne çok şey öğretmişti bana aşk adına. Acaba kendisi anlattıklarının neresindeydi o zamanlar diye merak ederdim. Bana “Aşka rağmen aşka inan” derdi. Aşkı tarif ediş biçimi bile başkaydı İrfan amcanın. “Aşk bir denizdir, içinde kendi yüzdürdüğü gemileri batıran…” derdi.


Kahraman Tazeoğlu'nun "BAMBAŞKA" adlı kitabındaki "İRFAN AMCA" isimli hikayeden alıntıdır...

İçimde hiç düşmeyen bir kan ateşi.
Kalbimden çıkardım bütün terk edilmişlikleri.
Geriye kalabalık bir yalnızlık kaldı sanki.
Gözlerim kendi parıltısında unuttu ışığını.
Söyle sevgili;
Hiçbir şeyi olmayandan nasıl çaldın her şeyini?

YARIM SEVGİLİ
BAMBAŞKA

"Bu zamana kadar hep uzaktan bakmışım hayata. Sense benim uzaktan baktığım hayatın tam ortasından geliyorsun. Ateşin uzağında olan adını anmayı, içinde olan yanmayı bilir değil mi?"

BAMBAŞKA

“ayrılığı engellemek yoktur, ertelemek vardır. Ve rüyalar uyumak değil, uyanmak içindir. Bir gün gideceğim belliydi zaten. Unutma hayat, elde ettiklerinden ziyade, elinde kalanlardır.”

Kahraman Tazeoğlu

ve sana bir sır da ben vereyim mi ?
onu hiç unutamayacaksın…
O mu ?
O bazen pişman olacak,
sende bıraktıklarına üzülecek,ağlayacak belki bazen…
Seni hatırlayacak arasıra,
imlasız depresyonlar yaşayacak kağıtlara,
Eli telefona gidecek istemeden…
Ama seni bir daha hiç sevmeyecek;
daha önce sevmediği gibi…

yinede dönecek birgün; kalmak için değil,seni nasıl yıktığını görmek için !..
her insan izlemek ister; uğruna bir ölümü…

Önce ayrılık derler
Sonra aşk.

Her terk edişlerde yaşayacak yürek kalmadı
Önce aşk gitti, ardından her şey.
Ve sonra acıyan yanımın yangınında sakladım bütün kalışları.
Bırak ellerimi sev(e)miyorum!

Seni bunca severken, unutmak hiç olacak iş değil.
Bana, ''benden vazgeç'' demen, şahsıma düzenlediğin en büyük suikasttir.
Ben senden vazgeçerim, hayatım benden...

Benim dilim, senin hiç duymadığın bir şarkıyı söylüyor şimdi. “Müsait bir ayrılıkta inecek var” bu şarkının adı. Ömrünü ömrüne ekleyecekleri ömürlerinden gönderenlerin hep yarım kalacak bir cümlesi vardır ve o cümlenin noktasını zaman acıyla koyar. Hadi ben şarkılara şiirlere sığınırım da… Sen? Sen daha ne kadar susabilirsin bu iklimde? Bak sustukça artıyor acılarımız.


BAMBAŞKA

Çok mu acıttı seni karşılık istemeyen aşkım; ki bu kadar haince oldu git’in? Neydi sana bu kadar ağır gelen; ben mi, sevgim mi? Oysa ben sana bakınca kendi hayallerimi görüyordum. Benim kaderim senin alnında yazılıydı. Ama sen bilmiyordun, anlamıyordun. Kalpçeden anlamıyordu senin dilin. Ben severken konuşmazdım ki sevgili; aşka bir bıçak gibi insin istemezdim yanlış anlaşılacak sözlerim…

BAMBAŞKA